“Υπάρχει μία εμμονή του Μάριου Βουτσινά μ ‘αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα. Πράγματα που περιτριγυρίζουν, πράγματα που επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη παρουσία και αιχμαλωτίζουν το χρόνο, ήγουν τον πόνο & τη χαρά… Η επαφή με το καθιερωμένο, το δοκιμασμένο υλικό κλείνει ίσως τη μαθητεία, τη θητεία του Μάριου Βουτσινά στην οικεία ύλη. Από δω και πέρα πια ο δρόμος, η μνήμη, η τεχνική δεν χρειάζεται πλέον τους κανόνες. Η καλλιτεχνική γλώσσα του καλλιτέχνη μιλάει χρησιμοποιώντας παλιά αλλά & καινούργια δάνεια.”