Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου φορούσα πουκάμισο με μανικετόκουμπα. Τα άλλα τα έβρισκα πάντα θλιβερά. Είναι κάποιες φορές “σπαστικά” όταν βιάζεσαι, όμως η ιεροτελεστία του ντυσίματος πριν από κάθε συναυλία, με το απαραίτητο πέρασμα από τα μανικετόκουμπα είναι κάτι που με ηρεμεί. Από την ημέρα που έλαβα ως δώρο ένα ζευγάρι από τη συλλογή του Μάριου Bουτσινά εισήλθε στη ζωή μου κάτι που μέχρι πρότινος είχα πετύχει να αποφύγω. Τα συγκεκριμένα έγιναν “φετίχ”! Με εκφράζουν τόσο, όπως αυτά τα αντικείμενα που αν και καινούργια έχεις την εντύπωση ότι πάντα σε συνόδευαν, ώστε δεν εννοώ πια συναυλία χωρίς την συντροφιά τους. Ένα “port-bonheure” με όλη τη σημασία της έννοιας.